Plattdütsch – Benehmen der Wülfinger

Wenn’n Sünndoges mal bee Kräuger Ziegenmeyer in Wülfingen sitten geiht, wo dei eolen öhre Kaachten kloppet un eok dat Anlicken nich vergettet, seau kann’n dat Miulwark seauweet upsparren, dat dei Ohren Beseuk kreeget. Tjunge, Tjunge, watt hewwet doch dei eolen Wülfinger Ilke Freuher vör Döntjes emaket. „Diu“ säh dei eine teau Kräuger Ziegenmeyer, „dütt druige Sommerwär wör watt vör den Döst vun’n eolen Trotha un seenen Swager Ohm Paul ewesen.“ – „Watt gifft et denn daower teau beküren?“ freoge en jungen Biuren.

Un niu weese ösch dei eole Plattkempe, watt seck dunemals, Niegenteinhunneruntheine, bee den Korpsmanövern ümme Wülfingen teaudräge hat. Et was bannig heit. Dei Soldaten sweeten seau, dat sei sülben under der Tiunge druige woren. Niu, dei Wülfinger Friuens wettet, wee et en Minschen geiht, wenne verdösten will. Sei briuken seck bleoß öhre Mannsminschen anteaukeeken, un seau stellen gleek emmerwiese Water riut un pülschen da eok öndlichen Schuß Himbeerwater rin. „Tja, watt hat dat denn mee den eolen Trotha un Ohm Paul teau daune?“ freoge eine an. „Na, diu Döllmer, dei feuhren doch bee der Bagage“. Trotha harr seenen Schimmel Max voren Slachterwogen spannt un flüttje: „Wer will unter die Soldaten.“

Awers iutgeräket in Harbarnsen, wu et den gladden Sliuck gifft, word dei Bagage affelöst un se kreigen da eok öhre Löhnunge. Heilje Builwost nochemal, watt hewwet seck da düsse beiden Wülfinger Lörke einen annekümmelt, un et heit under öhnen: „Twei Vösse in einer Daschen, dei bietet seck, un eine mott riut.“ (Vösse gleich Goldstücke) Na un niu harr’n sei seck an Apen uppehucket, dei sei binnwennig in’n Baste kleie. Et was seau dull, dat Trotha teau Ohm Paul säh: „Bengel, et ward heuchste Teet, hupp, dat wee beide mal, hupp, Bräuderschaft drinket.“ Et was nein Wunner, dat dei Schimmel Max eok an teau torkeln füng un in eine Sackgasse rindreimels.

Seau feuhren se eok an’n Pastorenhiuse vörbee. Dei Paster ratt dat Fenster eopen un sach, dat dat Harbarnser Duiwelswater dei beiden bee’n Slafittchen harr, seau säh hei denn rower: „Ihr lieben Leute, wo wollt ihr denn hin? Diese Weg führt doch zum Gottesacker.“ – „Duiwel un Dora, Herr Pestor!“, reip Trotha trügge, „hupp da wollt wee noch nich hen, hupp! – Herr Pestor, suiht et denn seau iut, as wenn wee, hupp, al den Deoengräber up’r Schüffel sittet?“

In düssen Eogenblick füng dei Schimmel Max ante wiehern, seau dat Ohm Paul reip: „Trotha, dat Dier maket seck ower üsch lustig! – Wischene mal eine!“ – „Wo seid ihr denn her, liebe Leute?“ froge dei Paster un verkneep dat Grienen. „Dat segget wee nich, hupp“, bölke Ohm Paul, „wee sünd vun Wülfingen!“ – „Ach so von Wülfingen seid ihr. Na, denn seid ihr von besseren Herkommen. Doch der Weg nach Wülfingen verläuft entgegengesetzt“, meine dei Paster un klappe seen Fenster teau. „Hupp, diu büst meck eine“, säh Trotha teau Ohm Paul. „Diu hest owerhaupt keinen Benimm in’n Baste. Wenn wee wier in Wülfingen sünd, diu Halbsoldat, denn giffste bee Ziegenmeyer drei Runnen iut, hupp. Nümmste dei Strafe an?“ – „Jawoll, Herr Hauptmann!“ bölke Ohm Paul, „awer watt hewwe eck denn emaket?“ – Diun hest Landesverrat begahen un teau den Harbarnser Pestor Wülfingen esseggt.“

Awers dat steiht wisse, dei Wülfinger hewwet doch en Benimm, en ganz giuen seaugar. Da harre doch en düssen Sünndoge en Wülfinger Biure, awers seaun tweihunnerttwintig Pund swarenn, einen owern Döst edrunken un wolle seck na Hius maken. Hei kamm iuten Tritt un pattje an’m Dische einen hannowerschen Stadtjapper up’n Feaut, dat dei de Engel in’n Heben fleutjen heure. Dei Biure was al anner Dör, as öhne inlüchte, datte einen Weihdoge maket harr. Hei güng wier trügge, sleaug den Stadtjapper up dei Schulder un säh: „Entschulligen Sei man. Eck hewwe seau’n lüttjen in’n Baste.“